Dende a Asociación veciñal vémonos na obriga de trasmitir o clamor popular debido ao descontento de todos os veciños e as veciñas do Saviñao pola suba do IBI deste ano, que experimentou un incremento dun 20%, co que as familias se ven seriamente perxudicadas.

Esta desproporcionada suba fraguouse xa hai un ano, cando nos presupostos para o 2014 o equipo de goberno incrementou a tarifa impoñible do 0,55 ao 0,65. O que daquela ninguén sabía era que ese coeficiente ía significar un incremento do 20% no recibo catastral, o que supón en moitos casos recibos de ata 800 ou 1.000 €, máis propios de vivendas ubicadas no centro das grandes capitais.

Este afán recadorio do Concello non é novo, pois como xa denunciara a Asociación no seu momento, tamén se incrementou o recibo de alcantarillado e lixo (nun 120%), todas as taxas municipais (vaos, licenzas, auga), o prezo da gardería (no 100%), etc. Estas subas responden á necesidade do Concello de gravar aos veciños con impostos directos para manter as catro dedicacións exclusivas do equipo de goberno a costa dos petos dos veciños. Hai uns catro anos o Alcalde afirmou, despois de gañar as eleccións, que eses catro salarios ían significar un aforro para o Concello. A realidade é que supuxo un saqueo continuo á veciñanza.

A pesar dos elevados impostos que pagamos, hai unha grave carencia de servizos públicos: non hai unha residencia de maiores accesible e pública, por non quererlle aboar á Deputación a parte correspondente da compra xa executada do solar; a gardería está totalmente privatizada e cuns prezos moito máis elevados dos que se pagan nas “ Galiñas azuis “ concertadas coa Xunta; xa non temos servizo de Protección Civil ou Grumir; tampouco hai centro de día, nin punto de información turística; as actividades lúdicas e formativas son todas pagadas polos asistentes; o cemiterio está privatizado; reducíronse as horas de axuda a domicilio, malia o incremento dun 50% no prezo, etc. É dicir, non hai a mínima contrapartida en prestacións sociais que xustifique este gravamen impositivo.

Sigue leyendo →

Na tarde-noite do inocente 28 do nadal de 2010 derrubábase a fachada do palacio obispal de Diomondi, edificio medieval que servía de descanso estival ó obispado lucense. O suceso ben podería atribuirse ás inclemenzas metereolóxicas, de non ser porque dende a última restauración de fai 5 anos xa se lle notaba certa “panza” na fachada ; e de que as dúas ou tres filas de tellas da cornisa N. e O. do edificio levaban desprazadas facia máis de dous anos permitindo filtracións de auga. Sin que ninguén dera nota nin voz de alarma.

O evidente aconteceo. A asociación tivo a sorte-desgraza de dar o aviso de alarma e de denunciar o abandono ó que se somete todo o patrimonio histórico-cultural do noso concello. E elo abrangue dende o concello, ata o crero e a Dirección Xeral de Património, pois ninguén foi capaz de evitar o que para os veciños de “ a pé ” era evidente.

15 días despois do derrubo e díante das choivas torrenciais que seguían a caer, solicitamos á alcaldía que se tomara a iniciativa de cobrir a fachada para evitar a contínua erosión que auga e vento estaban a facer e que se adintelaran os vanos dos ocos. A alcaldía sen permiso de Patrimonio non actuaba (pero ¿pedirían dito permiso ou tan sequera chamarian?). Un mes e 5 días despois lévase a cabo a laboura preventiva de novas erosións: dintelanse ocos de ventás e porta, aplícase un morteiro na desgarrada fachada e apuntálase a estructura exterior do edificio.

Dende a asociación reclámase unha pronta e imprescindible restauración deste notable edificio e conxunto declarado Bien de Interés Cultural, feito no que se suman asociacións de toda Galicia, como foi o caso da asociación de amigos do románico O Sorriso de Daniel. Así na data do 6 de febreiro acoden solidariamente unhas 70 persoas de toda Galicia asociadas ó devandito grupo, sumándose a úns 50 veciños que os esperamos. O catedrático de arte Yzquierdo Perrín comenta datos da egrexa románica. Mª Nieves Peiró resume todo o estudo que leva facendo do edificio obispal e o decano dos arquitectos de Ourense Xan Rodriguez descobre as causas do derrubo e as condicións da necesaria restauración. No acto leuse un comunicado que sería presentado como moción ós 3 partidos políticos do arco parlamentario galego a fín de institucionalizar a conservación do románico como necesidade histórica.

Dous anos despois, a asociación O Sorriso de Daniel acude de novo ó templo a reclamar a falta de restauración . No mesmo acto a institución da egrexa, na boca de Carnero, confirma a falta de fondos para aplicar nesta necesaria actuación. Unha vez máis queda patente a ausencia do necesario dialogo entre os estamentos políticos e crericais para tratar de darlle unha utilidade que xustificase a súa reparación.

Namentras comprobamos como a fragante e descomunal hipoteca da Cidade da Cultura enterra toda iniciativa no campo da historia-património-cultura galegas. Esperemos que queden algúns céntimos sobrantes para restaurar unha peza clave no corredor de templos románicos que dan nome e fama a nosa Ribeira Sacra.

Na data do 27 de agosto do 2014 publícase na prensa a intención da Dirección Xeral de Patrimonio da Consellería de Cultura da Xunta de Galicia de restaurar o Pazo Obispal, unha moi boa nova cara a conservación do noso patrimonio.

É no verán do 2015 cando felizmente vemos rematada a obra de restauración da fachada do Pazo. Consistíu nun groso morteiro na fachada e reposición dos dinteis da portada e ventanais , así como do retellado da ala do pazo e ubicación dunha plataforma na pranta do interior . Recupérase así unha peza básica no amplio catálogo do románico da Ribeira Sacra que está optando a recibir o recoñecemento de Patrimonio da Humanidade. Recoñecemos e agradecemos o interese da Dirección Xeral de Patrimonio.

No mes de abril do 2016 acode o Conselleiro anunciando que se continuará coas labores de restauración na igrexa , con limpeza da fachada , reforzo da espadana e retellado .

Dende a asociación propúxose darlle unha utilidade ó edificio do pazo . Considérase que sería oportuno que fose utilizado como albergue para os camiñantes do Camiño de Inverno , pois este punto estratéxico está a 100 quilómetros exactos do destino Compostela , e a día de hoxe non hai habilitado ningún na comarca .

compromiso de arranxo

O Saviñao, con 4.440 veciños é un dos poucos concellos do sur de Lugo que non pode ofertar nin unha soa praza para albergar os nosos maiores. A residencia do edificio público da praza Maior non é públic, pois aínda que Dña. Marujita Somoza cedeuna coa condición de que fora usada como residencia, o Alcalde e a corporación entregáronna a mans dunha empresa privada, a un custo de 1.250 €/mes, que a fai inaccesible para as xubilacións da agraria que se cobran por aquí (uns 560€). Eso sí, amoeblada e acondicinada ata en 3 ocasións con fondos públicos. Estos apartamentos tutelados, que é como se catalogaron, son atractivos para quenes teñen”posibles”, pero ademais tampouco pode acoller”dependentes”, pois elo implicaría mais persoal traballando, co que pouco beneficiou ós nosos veciños mais maiores, quenes andan dispersos, e pode que algo perdidos, polas residencias doutros concellos.

Despois de que no ano 2010 a Deputación aprobara a construcción de varias residencias na provincia, incluida a de Escairón, e de que no 2011 comprara o solar que hai fronte o lavadoiro da Devesa, pasaron os anos e seguimos carentes deste servizo imprescindible para a nosa envellecida sociedade. Pantón, Sober, Bóveda, Taboada, Quiroga, O Íncio, poden ofrecer os seus veciños estancia no lugar onde naceron ¿por qué este atraso social no noso municipio? ¿Onde está atascado este proxecto? Con esta inquietude e preocupación veciñal, a asociación solicita aclaración a esta omisión ou olvido, pois moitas das 20 que foran anunciadas polo ente provincial xa están a piques de abrir.

20 de marzo do 2014.

Sigue leyendo →

Como ven sendo habitual, o veciño e cidadán ten que saír na defensa propia e dos seus, pois todos e cada un dos dereitos constitucionais estan sendo atacados, desmoronando unha sociedade que pretendía ser mais igualitaria e xusta. Nesta ocasión trátase de defender o dereito do acceso á xustiza.

Si na primavera do 2014 acodimos a unha reunión comarcal en Monforte, de todas as forzas sociais (partidos, sindicatos, alcaldes, xuristas, asociacións …), na que se trataba a lei Gallardón e a concentración da xustiza coa desaparición dos partidos xudiciais, e se gravaba con elevadas tasas o acceso á xustiza, co que se xenera unha grave discriminación entre quen ten recursos económicos para acceder a ela e quen non os ten.

Neste abril do 2015 anuncian que a partir do 15 de xullo desaparecerán os rexistros civís dos xuzgados de paz municipais, pasando a ser concentrados e postos na mán de rexistradores mercantís e da propiedade. Elo obrigará a facer desprazamentos para calquera inscrición : nacementos, defuncións, libro de familía, bodas, etc…. Para financiar esta maniobra haberá que pagar tasas. Todo un despropósito que alonxa aínda máis á xustiza do ciadadán e privatiza un servizo esencial.

Elo motiva unha difusión desta nova ameaza en todo o territorio municipal. Procedeuse a informar con carteis nas parroquias na espera dunha grande mobilización na comarca. Polo de pronto solicítase do Concello o seu pronunciamento oficial contra unha medida ilóxica e que vai contra todo o medio rural.

 A inicios do verán o Goberno retira o decreto, conflictivo e antipopular no ano de eleccións. Esperamos sexa definitiva esta decisión.

OS VECIÑOS OBRIGADOS DE NOVO A DEFENDER A SANIDADE PÚBLICA: CARENCIA DOS SERVIZOS DE RADIOTERAPIA, MEDICINA NUCLEAR E HEMODINÁMICA NO HOSPITAL DE LUGO.

Xaneiro do 2015. Ponse en contacto coa asociación Gloria de Abuíme que nos relata a odisea do viaxe que sufríu para recibir radioterapia na Coruña. Coincidindo co día da nevada, a ambulancia quedou atorada díante da súa casa cando foi a recollela, polo que tivo que chamar ó concello para que lle enviaran o todoterreno do extinto GRUMIR para rescatala. Posteriormente e unha vez recollidos os outros 4 integrantes da viaxe, sofre un pinchazo e a ambulancia carecía do gato elevador. Ten que acodir unha grúa do servizo na estrada. Despois do accidentado da viaxe, non reciben tratamento. Refire as queixas dos usuarios que sentindo gañas de mexar, non tiñan nin un recipiente no transporte para facelo ou para vomitar. A prensa faise eco das penosas viaxes que teñen que facer os pacientes de Radioterapia, que ó non existir ese servizo en Lugo, deben viaxar ata A Coruña.

Posteriormente contacta coa asociación a Federación de Asociacións Veciñais de Lugo, que aglutina a unhas 200 asociacións de toda a provincia. Na data do 13 de febreiro acodimos, xunto con Gloria, a unha reunión da Federación a Lugo. Levan máis de un ano mobilizándose para conseguir os servizos prometidos polo PP xa fai catro anos: Radioterapia, Medicina Nuclear (son aparatos de diagnostico pola imaxe que tamén obrigan a vixar ata Santiago ou A Coruña) e Hemodinámica 24 horas (son os cateterismos cardíacos e by-pass que hai que facer antes das 2 horas no caso de un infarto, en Lugo só funciona ata as 15 horas, polo que tamén esixe vixar á Coruña).

Esta federación de A. V. o ano pasado organizou unha manifestación multitudinaria en Lugo e recolleu 45.000 firmas co que conseguíu unha Iniciativa Lexislativa Popular (I.L.P.). Esta foi debatida no Parlamento Galego e foi “ adulterada “ cos votos de todos os parlamentarios do P.P., incluidos os de Lugo. Agora, visto que non se cumpríu o prometido estan máis indignados e dispostos a loitar pola defensa destes servizos sanitarios imprescindibles .

Sigue leyendo →

(23 de maio do 2014)

Dende a Asociación Veciñal do Saviñao desexamos expresar o rechazo total a idea que dende algúns sectores da comarca se está promovendo: a de desviar a autovía A-76 polo traxecto do proxecto da A-72, entre Monforte e Chantada.

Consideramos esta alternativa totalmente equivocada, por canto non da solución á comunicación pretendida con Ourense, perxudica ós territorios do Saviñao e Chantada, porqué supón unha seria agresión a paisaxe, ó medio ambiente e ó patrimonio nesta zona da Ribeira Sacra.

Sigue leyendo →

Na data do 25 de febreiro do 2014 na sección de Lemos da Voz de Galicia publicábase a sorprendente nova da aparición dun dolmen próximo ó castro da Leira Rapada, moi próximo a Vilatán. Ademais afirmába a existencia dun petroglifo na súa tapa consistente nunha cazoleta e dous circulos concéntricos. Quen puxo en coñecemento este achado foi o arqueólogo monfortino Iván Álvarez Meraio, tamén presentou a ficha en Patrimonio para a súa catalogación.

Parece que a natureza e o azar querían compensar a recente malanova sofrida coa caída da Nogueira de Licín coa boa nova deste entusiasta achádego.

Sigue leyendo →

Quizais pola excesiva e continuada choiva caída este pasado inverno , quizais o reblandecemento do chan , provocaron unha acentuación da inclinación do ortostato central do dolmen , que cunha clara tendencia cara o centro do monumento , ameaza con derrumbarse .

Con esta preocupante apreciación , o 24 de marzo do 2014 diríxímonos díante da Dirección Provincial de Patrimonio de Lugo , dependente da Consellería de Cultura , Comunicación Social e Turismo da Xunta de Galicia . Explicamos o estado e solicitamos actuacións tendentes a estabilizar esta parte do monumento .

Este majestuoso Nogal (Juglans regia) se encuentra en el lugar de Licín, perteneciente a la parroquia de Santa Eulalia de Licín, a unos 100 metros del viejo camino real de Monforte a Chantada por Belesar «citado en un documento judicial por un pleito de titularidad del 1746″, y está en un terreno al lado de la carretera que separa la finca de la Casa Grande de Licín a la que perteneció. Estas tierras pertenecían al dominio de Real Monasterio de A Cova–Sanviñao. A poca distancia del Nogal se puede contemplar, sepulturas antropomorfas, o en el patio de una casa cercana un antiguo estanque con un curioso sistema de regulación de entrada y salida del agua, y no muy lejos se encuentra el Castro de Licín o también llamado » Castro de Illón«.

En documentos del siglo XIX se menciona el terreno en el que se encuentra el Nogal, al que llaman «A Nogueira da casa». En otro documento del 1828 se refiere al mismo como «Nogal de Santiso propiedad de la casa».

Los vecinos de más edad recuerdan «A Nogueira» del mismo tamaño que hoy tiene y hablan que ya sus abuelos hablaban de un Nogal de grandes dimensiones en la citada finca.

A Nogueira da casa tiene más de 8 metros de perímetro y seguramente fue plantado por la Casa grande de Licín hace más de 500 años posiblemente para alimentarse de sus frutos. El origen de esta casa se remonta a la segunda mitad del siglo XV, en cuya fecha se hallaba habitada por un personaje de ascendencia francesa, Germán Godín «el viejo», en calidad de forero del dominio directo de San Martín de A Cova.

Enrique Pérez Losada, vio reconocido su esfuerzo por proteger este ejemplar único, al ser reconocido por la Consellería de Medio Ambiente, a través de su Dirección Xeral, como especie incluida dentro del catálogo de «Árbores Senlleiros de Galicia», lo que implica que a partir de ahora este Juglans regia, se verá especialmente protegido y divulgado como ejemplar único en nuestra comunidad.

datos proporcionados por Enrique Perez Losada

Visto o descoñecemento global, pola nula información municipal, do proxecto da obra do entorno do cementerio, do que nin a oposición política tivo noticia, dende a asociación diríxese solicitude de execución dos dereitos do veciño recollidos no ROF e na LRBRL, concretando estos en:

1º – Envio da copia do acordo municipal no que se autorizan as obras, referido o acordo da Comisión de Goberno, que por lei xa debera expoñerse no taboeiro público do concello, e motivou a intervención (esteril) do Defensor do Pobo.

2º – Faciliten o examen e consulta do Proxecto de Obra que recolle as “secretas” intencións do que alí se pretende facer.

Esperamos resposta, e do contrario irémola buscar. Escairón a 14 de marzo do 2013.

Facilítannos o proxecto da obra de adecuación do entorno do cementerio, incluído nunha extensión da zona verde de Escairón ¿?. No proxecto non figura a intención de cortar a árbore, sí a colocación dunha xardineira na entrada do cementerio. ¿Quen deu a orde de arrancar o plataneiro?